Ice Love

Informacje:

Paring: Sangdo x Hojoon
Typ: Shot
A/N: Ciąg dalszy "Pepero Kiss", z dedykacją dla pewnej Zuzanny~
Z miejsca siedzącego dziękuję J.Mour, która, nie zważając na wczesną porę (godzina dziewiąta rano hah.), pomogła mi ogarnąć fabułę rzucając pomysłami na prawo i lewo. Dziękuję także nauczycielce od polskiego, gdyż ani razu nie zwróciła mi uwagi, że bawię się telefonem. :')



____________________________________

Jęknięcie zawiasów.

Drzwi od dormu B uchyliły się nieznacznie, zaś niewysoka postać wślizgnęła się do środka, od razu zmierzając w stronę pokoju, gdzie spała tylko dwójka z zespołu ToppDogg. Ponownie, bez najmniejszego szelestu, znalazła się w wyznaczonym miejscu. Upewniwszy się, że osoba na górze piętrowego łóżka twardo śpi, przykucnęła, kładąc chłodną dłoń na ramieniu chrapiącego mężczyzny.

- Sangdo – szepnął Hojun, delikatnie trzęsąc ramieniem młodszego, który zawiercił się niespokojnie, po czym drgnął znacznie, otwierając oczy. Już miał się zapytać, co starszy robi u nich w dormie, gdy ten pokazał mu palcem przy swoich ustach, aby zachował ciszę. – Chodź, szybko.

Yoo ledwo przetarł oczy, a ubrania w jednej sekundzie znalazły się w jego dłoniach.

- Hyung, co się… - nie dokończył pytania, gdyż Hojoon fuknął, natychmiastowo go popędzając.

Po ubraniu się, nie do końca rozbudzony, pozwolił wyciągnąć się starszemu na korytarz. Dosłownie wypchnięty z dormu, cudem złapał jeszcze w ręce płaszcz.

Pomimo zbliżającej się wiosny oraz świecącego słońca, śnieg twardo leżał w każdym możliwym miejscu; a i prognozy nie były zbyt ciekawe. Przebrnąwszy przez niewielkie zaspy, wsiedli do vana na tylne siedzenie.

- Możemy już jechać – westchnął tancerz, zamykając drzwi, odrobinę kładąc się na nogach Sangdo, który nie mógł przestać ziewać.

- Czy mam to odebrać jako porwanie? – zwrócił się do starszego, gdy samochód ruszył spod ich mieszkania.

Hojoon, zdjąwszy z głowy czapkę, oparł mu głowę na ramieniu, smukłymi palcami wodząc po jego kolanie. Nie mogący się doczekać odpowiedzi Yoo, objął go ramieniem, przymykając oczy.

Był pewien, że ukochany hyung nie porwał go w złym celu. Prędzej, czy później, i tak się dowie, co takiego wpadło do głowy tancerza. Wolał teraz się zdrzemnąć, niż potem mu marudzić, że jest zmęczony.

Widząc, jak młodszy przysypia, Jeon wyciągnął swój telefon i włączył wiadomości, po czym dźgnął go w bok, aby na niego spojrzał. Z uśmiechem zamachał mu komórką przed nosem, zaś ten zaśmiał się, kręcąc głową.

Ujął w dłoń brodę starszego, następnie nachylił się, składając krótkie muśnięcie na jego ustach.

- Usunę ci tę wiadomość – zagroził cicho, lecz niezrażony Hojun, pstryknął go delikatnie w nos.

- Tylko spróbuj, a zrobię ci taki najazd na konta, że nie będziesz wiedział co jest czym – mrugnął do niego, odwracając się tyłem.

Sangdo poczochrał mu ciemne włosy, by następnie oprzeć się policzkiem o jego głowę i odpłynąć w krainę snów, gdzie to właśnie tancerz był głównym bohaterem.

Przerywana przez wyboje, oraz natarczywe promienie słoneczne, drzemka niezbyt dodała energii Sangdo, ale nie mógł też zbytnio narzekać, bo w końcu dojechali na miejsce. Po wyjściu z auta, stanął przed ogromnym budynkiem, który był podpisany jako hala olimpijska. Zadarł głowę,  z lekkim skrzywieniem na twarzy, i wpatrzył się w wysokość budowli na tle błękitnego nieba.

Oczywiście hyung nie dał mu się długo napatrzeć, ciągnąc go do środka, jak małe dziecko, za rączkę. Gdy znaleźli się wewnątrz, młodszy ze zdziwienia otworzył szeroko oczy i usta. W miejscu, gdzie niegdyś znajdowała się murawa, było ogromne lodowisko, jednak nie tylko ono tak go zadziwiło, lecz także jakikolwiek brak żywej duszy. Nawet nie zauważył kiedy Jeon się ulotnił, zaraz wracając z łyżwami.

- Wszystkiego najlepszego – odparł wesoło, podając mu jedną parę, ale Yoo patrzył na niego, jak na muchomora urwanego z choinki.

Widząc to, starszy zaśmiał się w głos. Tak jak planował. Udało mu się zakręcić biednego dongsaeng’a w taki sposób, że nawet nie wiedział, jaki dziś dzień. Chcąc się jeszcze z niego po cichu pośmiać, przysiadł na ławce, zakładając łyżwy, jednocześnie kątem oka obserwując niepewne ruchy młodszego.

- Żartujesz sobie? – zapytał cicho, siadając obok i wciągając na nogi łyżwy

- Szczególnie w twoje dwudzieste drugie urodziny - pokiwał głową Hojun, po czym zawiązał mu sznurówki, by w następnej kolejności zaciągnąć go na jeszcze puste lodowisko. – Ależ ja dawno nie jeździłem…

Z lekkim zachwianiem wkroczył na lód, zaś Sangdo bez problemu wszedł, od razu pędząc przed siebie, jakby w jakimś sklepie rozdawali darmo żarcie. Nie przejąwszy się tym, niespiesznie ruszył z miejsca, aby nie obić sobie zbytnio czterech liter, lecz w pewnym momencie Yoo podjechał do niego i złapał go za dłoń, fundując mu przejażdżkę w stylu ferrari na torze.

Po niespełna kilku minutach, lodowisko zaczęło się zapełniać ludźmi, ale to im nie przeszkadzało w wspólnej jeździe za ręce.

- Podoba się? – młodszy musiał mówić troszkę głośniej, gdyż szum pochodzący od rozmów wokół odrobinę utrudniał im wzajemną komunikację.

- Mógłbym ciebie o to samo zapytać – odparł Jeon, gdy dongsaeng ponownie mocnym ruchem przeciągnął go do przodu.

Obróciwszy się, ostatnie co ujrzał ze swojego przyjaciela, to nogi wyrzucone w górę, gdyż ktoś z impetem na niego wpadł. Nim starszy zdążył ogarnąć sytuację wzrokiem, jakiś dzieciak z krzykiem przejechał obok Hojoon’a rykoszetem.

- Jadę! – zaczął nerwowo wymachiwać rękoma na boki, na chwilę obecną mając gdzieś młodszego leżącego pod jakimś grubasem. Musiał ratować własny tyłek.

Bez wdzięku, lecz z czystą paniką wymalowaną w oczach zawrócił do Sangdo, aby mu pomóc, lecz ten już dawno wstał i od razu do niego zaczął jechać, co niestety skończyło się zderzeniem ich obojga. Padli na twarde podłoże z głośnym stęknięciem, jakoby skoszeni przez serię pocisków na wojnie.

- Możemy już zejść? – szept Yoo ledwo co dotarł do uszu Jeon’a, aczkolwiek intensywnie skinął parokrotnie głową.

Nie chcąc ryzykować kolejnymi upadkami, drogę do bramki pokonali na czworakach.

Zdjąwszy pokrewne rolkom buty śmierci, z uśmiechami na ustach udali się do kawiarenki, która znajdowała się nieopodal stadionu. Tam, zasiedli jak najdalej od okien, aby psychofanki nie mogły ich dojrzeć.

Gdy dwie gorące czekolady oraz talerz pełen podłużnych galaretek w czekoladzie dotarły do ich stolika, bez słowa zatopili usta w słodkim napoju, paluszki pozostawiając na później.

- Ym… Sangdo-ah? – starszy niepewnie go zaczepił, gdyż tamten był strasznie pochłonięty w telefonie, lecz zareagował na swoje imię. – Jesteś szczęśliwy?

Chłopak zaśmiał się w głos, odstawiając kubek na blat, zaś komórkę schował do kieszeni kurtki. Specjalnie nachylił się nad stołem, żeby niepożądani nie usłyszeli ich rozmowy.

- Dziękuję ci, hyung. Nie mogłem sobie wymarzyć lepszych urodzin – uśmiechnął się szczerze, acz spoważniał, widząc odrobinę posępną minę starszego. – Powiedziałem coś nie tak?

Hojoon przełknął z trudem ślinę, nie odrywając wzroku od młodszego, jednocześnie wzbierając w sobie odwagę.

Odetchnął, na chwilę spoglądając na gorącą czekoladę, by następnie ponownie spojrzeć na chłopaka, nie kryjąc błysku w oczach.

- Gdybym dał ci teraz coś, co jest najważniejsze w moim życiu, dałbyś radę się tym zaopiekować? – zapytał prosto, pewnie i bez najmniejszego mrugnięcia okiem, przez co Sangdo zszokowany zamrugał kilkakrotnie, nie wiedząc o co mu chodzi.

- Hyung – zaśmiał się nerwowo, zastanawiając się, jak dowiedzieć się czegoś więcej. – O co ci...

- Tak, czy nie? – przerwał mu, widocznie domagając się jednoznacznej odpowiedzi.

Młodszy wzdrygnął się. Nie miał choćby najmniejszego pojęcia, dlaczego Hojun tak nagle zmienił swoje nastawienie względem niego.

- Tak… - szepnął, zaś Jeon wsunął dłoń do kieszeni płaszcza. – Wszystko, co dostanę od ciebie, będzie miało u mnie jak najlepiej.

Krępująca cisza zapadła między nimi, a chmura napięcia wisiała nad stolikiem jak mgła. W pewnym momencie, tancerz wyjął zaciśniętą w pięść dłoń z kieszeni i skierował ją w stronę Yoo. Gdy ją otworzył, niewielkie, pluszowe serce ujawniło się przed oczami młodszego, którego dosłownie zatkało.

- Sangdo-ah.

Usłyszawszy swoje imię, uniósł brązowe tęczówki znad serca.

- Oddaję ci swoje serce – Hojoon wstał z krzesła i ujął dłoń Sangdo, kładąc na niej breloczek, po czym zacisnął jego palce. – Weź je, proszę.

Ten nadal nie potrafił wyjść z szoku. Nigdy nie pomyślałby, że tak szybko uda mu się zdobyć swojego hyunga. Według niego, to do tej chwili, która właśnie ma swoje miejsce, brakowało jeszcze kilku miesięcy. Dopiero po paru sekundach na jego ustach zagościł pełen szczęścia uśmiech. Schowawszy serduszko do wewnętrznej kieszeni kurtki, tuż przy swoim prawdziwym sercu, ujął dłonie starszego, delikatnie gładząc kciukami ich wierzch.

- Kocham cię – mruknął, by nikt inny, tylko Hojun go usłyszał.

Widząc, jak tancerz wymownie patrzy na czekoladowe galaretki, pokręcił tylko głową.

- Nie będą nam potrzebne.

Uniósł się odrobinę z krzesła i w momencie, kiedy ich usta połączyły się w pełnym miłości oraz szczęścia pocałunku, zasłonili się rozłożoną kartą menu.

Z zarumienionymi policzkami wsiedli do vana, najpierw jadąc do dormu B. Hojoon, dosłownie przez całą drogę, ani na sekundę nie puścił dłoni młodszego, jednocześnie korzystając z wygodnej poduszki pod głowę, którą było jego ramię. Drugiej stronie to nie przeszkadzało, a było nawet bardzo wskazane, bo w końcu czuł, że hyung jest, tylko i wyłącznie, jego.

Kiedy podjechali pod dorm, tancerz z niechęcią odsunął się od Sangdo, lecz ten niespodziewanie złapał go za rękę, wyciągając z auta.

- Tak szybko chcesz uciec, hyung? – zerknął do tyłu i puścił mu oczko, z szerokim uśmiechem zaprowadzając go do mieszkania.

Tam, od razu, bez zbędnych powitań, skierowali się do pokoju, który Yoo dzielił z najstarszym. Oczywiście Taeyang był w środku, w ciszy tworząc kolejne piosenki, nawet nie zwracając większej uwagi na Jeon’a, dość głośno padającego na łóżko.

- Jennie hyung, możemy porozmawiać na osobności? – nie czekając na odpowiedź Kima, Sangdo zabrał go z pokoju, pozostawiając ukochanego samemu sobie.

Jednakże. Nie musiał długo czekać, bo już po chwili, młodszy pojawił się z powrotem i zamknął za sobą drzwi na magiczny kluczyk, zabrany raperowi.

Z tajemniczym uśmiechem zbliżył się do łóżka i niespiesznie na nie wszedł, przez co tancerz intensywniej odczuwał uginający się pod jego ciężarem materac. Hojun, wstrzymawszy oddech, gdy się nad nim nachylił, dopiero przy czułym pocałunku odetchnął głęboko, niepewnie splatając swoje dłonie na karku młodszego. Jakimś dziwnym odruchem podkulił nogi z powodu doznanej przyjemności, która w szybkim tempie rozchodziła się po jego ciele, jak trucizna.

Wokalista bardzo dokładnie obcałował twarz hyunga, lecz pchnięty pożądaniem, zszedł na jego szyję, nie szczędząc swoich zębów, aby naznaczyć tę piękną oraz zadbaną skórę. Głuche stęknięcie wydostało się z gardła Jeon’a, którego nie zdążył przytłumić dłonią, karcąc siebie myślach, chociaż Yoo nie widział w tym nic złego. To był dla niego znak, że takie delikatne pieszczoty sprawiały przyjemność Hojun’owi.

Całkowicie tracąc nad sobą panowanie, gdyż składało się na to wiele czynników obecnych przy byciu idolem, Sangdo namiętnie zagłębił się w wargach starszego, zaś palcami, ledwo wyczuwalnie, rozpiął jego spodnie, dłonią od razu wędrując za bokserki.

Poczuwszy, co wyprawia młodszy, odepchnął go od siebie, aczkolwiek ten nadal na niego napierał, opuszkami palców już wodząc po członku Hojoon’a, przez co spiął się cały, zaciskając mocno powieki.

- Przestań – warknął, dłonie zaciskając na jego bluzce i mocno ją rozciągając.

Jak za sprawą magicznej różdżki, Yoo wyzbył się swojego popędu w oka mgnieniu, od razu wtulając się w hyung’a.

- Hojoon-ah, przepraszam. – szepnął mu do ucha, które musnął parokrotnie w ramach jakichkolwiek przeprosin. - Naprawdę nie chciałem ci zrobić nic złego.

Zapiąwszy spodnie, starszy przesunął się pod ścianę, robiąc Sangdo miejsce. Gdy położył się obok, bez słowa dał mu się przytulić od tyłu, chociaż nadal trudno było mu się pozbyć wypieków z policzków.

Wolną dłonią zaczął głaskać rękę wokalisty, uśmiechając się pod nosem.

- Jeszcze trochę, Sangdo-shi – odparł, chytrze spoglądając na białą ścianę, wyobrażając sobie przyszłość.

Trudno było mu się przyznać, że tak naprawdę, dłoń Sangdo mu ani trochę nie przeszkadzała.